چو داود وسلیمان وچو ایوب چو هر ناگفتنی و امر مکتوب
غم و عشق ووفاو صبر وپیمان بود ناگفته در هجران یعقوب
شقایق دیده ای جانا که چون است به قامت واژگون دل پر زخون است
غم هجر بتی با او چنین کرد که اینسان قدسروش چون کمون است
روضه رضوان نباشد جایگاه هر کسی ذات نیکو را طلب دارد و پاکی هم بسی
جنت و فردوس نمی بخشندبه حرف وادعا ارزش بسیار باید، نیست لایق هر خسی
گویمش ای دل غافل ره خود گیر و برو طعنه و حرف مزن لقمه ی خود گیر وبرو
چشم بر کار خلایق تو میفکن بگذر بی خرد گفت !تو این نکته زمن گیر وبرو
سحر گه زد برون از خانه این دل به زیر برگ گل خوش کرده منزل
که شاید بگذرد زان کوچه معشوق کند بر دیده خود سرمه با گل
نه هر استاده ای رو در نماز است نه هر بشکسته دل اهل نیاز است
بیا بنگر تو بر رنگ رخ دل که در تمثیل چون سنگ حجاز است
بشست ابر بهاری صورت یاس کناری زد نقاب از چهره ای خاص
به وقت بوسه چیدن از لبانش تلاوت کرد از دل سوره ناس
به قامت چون که سروی دلفریبی نگاری در حلاوت بی نظیری !
نمی ترسم زهر درد جهان سوز که تو بر درد بی درمان طبیبی